Johann Daniel Titius – w 250-lecie opublikowania Reguły Titiusa-Bodego

Międzynarodowa sława, genialne odkrycie i cały dorobek naukowy wymagają, by w mieście, w którym się urodził, uczcić tego wybitnego chojniczanina i Polaka. 27 grudnia 2021 roku Rada Miejska w Chojnicach ogłosiła rok 2022 „Rokiem Johanna Daniela Titiusa”. Klub Łączności SP2KFQ postanowił włączyć się w rocznicowe obchody. Przez cały rok będzie działać specjalna stacja okolicznościowa o znaku SN0TITIUS i będzie wydawany dyplom okolicznościowy. W dwóch wersjach językowych – polskiej i angielskiej. Jeżeli wystarczy „sił i środków”, uruchomimy wersję niemieckojęzyczną, a może i w innych językach.

W 1772 roku dyrektor Obserwatorium Astronomicznego w Berlinie Johann Elart Bode opublikował hipotezę postawioną w 1766 roku przez urodzonego w Chojnicach wybitnego naukowca Johanna Daniela Titiusa. Zgodnie z jej treścią średnie odległości planet od Słońca spełniają dość dokładnie pewne proste arytmetyczne prawidłowości. Prawo to od nazwisk odkrywcy i popularyzatora nazwane zostało Regułą Titiusa-Bodego.

Kandydat do Nobla

Reguła ta niezwykle ważna dla ówczesnej, jak i współczesnej astronomii pozwala badać nieznane jeszcze układy planetarne. Odkrycie przez wzgląd na swój precedensowy charakter stawia Titiusa w jednym rzędzie obok Mikołaja Kopernika. Współcześnie astronomowie i popularyzatorzy nauki przyznają wręcz, że gdyby w 1772 roku przyznawano Nagrodę Nobla – bezdyskusyjnie chojniczanin byłby do niej podstawowym kandydatem.

Reguła Titiusa-Bodego dość wiernie odtwarza długości wielkich półosi wszystkich planet do Saturna włącznie. Przez szereg lat nie znajdowała potwierdzenia, gdyż pozostawało puste miejsce na planetę pomiędzy Marsem a Jowiszem. Odkrycie Urana przez Williama Herschela o orbicie położonej dalej i rozszerzającej zasięg działania reguły Titiusa-Bodego dodatkowo wzmocniło przekonanie, że pomiędzy Marsem a Jowiszem musi znajdować się kolejna planeta. Dopiero w roku 1801, kiedy Giuseppe Piazziza zaobserwował pierwszą planetoidę, znaną obecnie pod nazwą Ceres, znajdującą się we wskazanym przez regułę miejscu, a później kolejne, tworzące dziś pas planetoid, udało się potwierdzić przewidywania wzoru.

Nie tylko astronomia

Johann Daniel Tietz (zlatynizowana forma nazwiska Titius) urodził się 2 stycznia 1729 roku w Chojnicach, w ówczesnych Prusach Królewskich. Jego ojcem był kupiec i rajca miejski Jakob Tietz, a matką – córka luterańskiego pastora Marie Dorothea von Hanow. Po śmierci ojca został oddany pod opiekę wuja – brata matki, gdańskiego profesora Michaela Christiana von Hanowa, który solidnie zajął się jego wykształceniem. Po ukończeniu gimnazjum (1748) udał się Titius na Uniwersytet w Lipsku, gdzie otrzymał tytuł magistra (1752). Pozostał na uczelni jako wykładowca filozofii. W kwietniu 1756 roku przyjął nominację profesorską na uniwersytecie w Wittenberdze, gdzie wykładał matematykę, fizykę, biologię, filozofię i teologię. Dwanaście lat później został mianowany rektorem tego uniwersytetu. Z pozostawionego dorobku możemy konkludować, iż Johann Titus był wszechstronnym i niezwykle pracowitym człowiekiem. Choć tylko sporadycznie poświęcał się astronomii, zasłynął przede wszystkim ze sformułowania prawa określającego odległości między planetami i Słońcem. Jako prawo Titiusa zostało ono po raz pierwszy opisane w tłumaczeniu La Contemplaton de la nature Charlesa Bonetta w 1766 roku w Lipsku. Natomiast w 1772 roku zostało potwierdzone, dopracowane i rozpowszechnione przez Johanna Bodego.

Pracowity jak mrówka

Główna działalność naukowa Titiusa nakierowana była na zagadnienia z zakresu fizyki i biologii. Opublikował szereg prac dotyczących zagadnień fizycznych, w tym zbiór warunków oraz zasad wykonywania eksperymentów. W 1765 roku wydał obszerny przegląd termometrii, a także osobną monografię poświęconą termometrowi skonstruowanemu przez Hannsa Loesera. Ponadto pisał traktaty dotyczące zarówno fizyki teoretycznej, jak i doświadczalnej, w których upowszechniał wyniki badań współczesnych mu naukowców. Prace biologiczne inspirowane były głównie Linneuszem. Jego najbardziej obszerna publikacja Lehrbegriff der Naturgeschichte Zumersten Unterrichte (Lipsk, 1777) jest systematyczną klasyfikacją roślin, zwierząt i minerałów, a także substancji pierwiastkowych - eteru, światła, ognia, powietrza i wody. Wcześniej zaś napisał krótsze teksty dotyczące klasyfikacji zwierząt (1760) i minerałów (1765). W dwóch innych książkach opisał gatunek sikorki (1755) oraz sposób zapobiegania zamulaniu ujść rzek poprzez wykorzystywanie roślinności (1768). Szereg innych publikacji poświęcił kwestiom teologii i filozofii.

Przetłumaczył na język niemiecki Próby Michela de Montaigne’a, które do roku 1998 uznawane było za najlepsze tłumaczenie dzieła francuskiego filozofa na język niemiecki. Pisał też prace historyczne. Zgłębiał przede wszystkim historię Prus. Dokonał opisu ich podboju przez Kazimierza IV Jagiellończyka, inkorporacji Chojnic do Korony Polskiej czy budowy nowego mostu na Łabie. Redagował sześć czasopism, głównie zajmujących się naukami przyrodniczymi. Wśród nich Allgemeines Magazin, który ograniczył do przekładów dzieł obcych autorów. Napisał czternaście z trzydziestu dwóch artykułów drukowanych w Gemeinnützige Abhandlungen, piśmie, które zajmowało się głównie historią naturalną Saksonii. Dokładał starań, by jak najszerzej udostępniać osiągnięcia współczesnej mu nauki. W tym celu zainicjował, wydawał i promował tanie przedruki ważnych dzieł filozoficznych. Wielokrotnie oferowano mu katedry innych uczelni – w tym w Getyndze, Helmstedt, Gdańsku i Kilonii. Titius pozostał jednak wierny Wittenberdze, gdzie aktywnie spędził czterdzieści lat życia. W uznaniu naukowych zasług jego nazwiskiem został nazwany krater na Księżycu oraz asteroida.

Zmarł 11 grudnia 1796 roku w Wittenberdze.

     Johann Daniel Titius – on the 250th anniversary of the publication of the Titius-Bode Rule

International fame, brilliant discovery and all scientific achievements require that in the city where he was born, this outstanding Pole and citizen of Chojnicz should be honored. On December 27, 2021, the City Council in Chojnice announced 2022 "the Year of Johann Daniel Titius". The SP2KFQ Communication Club decided to join the anniversary celebrations. A special event station with the sign SN-TITIUS will operate throughout the year and an occasional diploma will be issued. In two language versions - Polish and English. If "forces and resources" are enough, we will launch a German version, and maybe in other languages.

In 1772, the director of the Berlin Astronomical Observatory, Johann Elart Bode, published a hypothesis put forward in 1766 by the outstanding scientist Johann Daniel Titius, born in Chojnice. According to its content, the average distances of planets from the Sun quite accurately satisfy certain simple arithmetic regularities. This law was named after the discoverer and popularizer of the Titius-Bode Rule.

Nobel candidate

This rule, extremely important for contemporary and contemporary astronomy, allows the study of yet unknown planetary systems. The discovery, due to its unprecedented nature, places Titius in one row next to Nicolaus Copernicus. Nowadays, astronomers and popularizers of science even admit that if the Nobel Prize was awarded in 1772 - the inhabitant of Chojnice would undoubtedly be the basic candidate for it.

The Titius-Bode rule quite faithfully reproduces the lengths of the great semiaxis of all planets up to and including Saturn. For many years it was not confirmed, because there was an empty space for a planet between Mars and Jupiter. William Herschel's discovery of Uranus with an orbit further away and extending the scope of the Titius-Bode rule further strengthened the belief that there must be another planet between Mars and Jupiter. It was not until 1801, when Giuseppe Piazziza observed the first asteroid, now known as Ceres, located in the place indicated by the rule, and later the next asteroid belt, that it was possible to confirm the predictions of the pattern.

Not only an astronomy

Johann Daniel Tietz (Latinized form of the surname Titius) was born on January 2, 1729 in Chojnice, in what was then Royal Prussia. His father was the merchant and town councilor Jakob Tietz, and his mother was the daughter of the Lutheran pastor Marie Dorothea von Hanow. After the death of his father, he was placed in the care of his uncle - his mother's brother, Gdańsk professor Michael Christian von Hanow, who took care of his education. After graduating from gymnasium (1748), Titius went to the University of Leipzig, where he received his master's degree (1752). He remained at the university as a lecturer in philosophy. In April 1756 he accepted a professorship at the University of Wittenberg, where he lectured in mathematics, physics, biology, philosophy and theology. Twelve years later he was appointed rector of this university. From the output left behind, we can conclude that Johann Titus was a versatile and extremely hard-working man. Although he only sporadically devoted himself to astronomy, he became famous primarily for the formulation of the law defining the distances between the planets and the Sun. As a law of Titius, it was first described in the translation of La Contemplaton de la nature by Charles Bonett in 1766 in Leipzig. However, in 1772 it was confirmed, refined and disseminated by Johann Bode.

Hardworking as an ant

The main scientific activity of Titius was focused on issues in the field of physics and biology. He has published a number of works on physical issues, including a set of conditions and rules for performing experiments. In 1765, he published an extensive review of thermometry, as well as a separate monograph on the thermometer constructed by Hanns Loeser. In addition, he wrote treatises on both theoretical and experimental physics, in which he disseminated the results of the research of his contemporaries. The biological works were mainly inspired by Linnaeus. His most extensive publication Lehrbegriff der Naturgeschichte Zumersten Unterrichte (Leipzig, 1777) is a systematic classification of plants, animals and minerals, as well as elemental substances - ether, light, fire, air and water. Earlier, he wrote shorter texts on the classification of animals (1760) and minerals (1765). In two other books he described a species of tit (1755) and how to prevent silting of river mouths by using vegetation (1768). He has devoted a number of other publications to theology and philosophy.

He translated into German the Rehearsals of Michel de Montaigne, which until 1998 was considered the best translation of a French philosopher's work into German. He also wrote historical works. He explored the history of Prussia first and foremost. He described their conquest by Casimir IV Jagiellon, the incorporation of Chojnice into the Polish Crown and the construction of a new bridge over the Elbe. He has edited six journals, mainly dealing with natural sciences. Among them, Allgemeines Magazin, which limited the works of foreign authors to translations. He wrote fourteen of the thirty-two articles printed in Gemeinnützige Abhandlungen, a journal that dealt mainly with the natural history of Saxony. He made every effort to make the achievements of contemporary science as widely available as possible. To this end, he initiated, published and promoted cheap reprints of important philosophical works. He was offered chairs of other universities many times, including those in Göttingen, Helmstedt, Gdańsk and Kiel. Titius, however, remained loyal to Wittenberg, where he actively spent forty years of his life. In recognition of his scientific achievements, a crater on the moon and an asteroid have been named after him.

He died on December 11, 1796 in Wittenberg.

     Johann Daniel Titius - zum 250. Jahrestag der Veröffentlichung der Titius-Bode-Regel

Internationaler Ruhm, brillante Entdeckungen und alle wissenschaftlichen Errungenschaften erfordern, dass dieser hervorragende Pole und Bürger von Chojnicz in seiner Geburtsstadt geehrt wird. Am 27. Dezember 2021 hat der Stadtrat in Chojnice 2022 zum „Jahr des Johann Daniel Titius“ erklärt. Der SP2KFQ Communication Club beschloss, an den Jubiläumsfeierlichkeiten teilzunehmen. Eine besondere Veranstaltungsstation mit dem Zeichen SN-TITIUS wird das ganze Jahr über betrieben und gelegentlich wird ein Diplom ausgestellt. In zwei Sprachversionen - Polnisch und Englisch. Wenn "Kräfte und Ressourcen" ausreichen, wir werden eine deutsche Version herausbringen und vielleicht auch in anderen Sprachen.

1772 veröffentlichte der Direktor der Berliner Sternwarte, Johann Elart Bode, eine Hypothese, die 1766 von dem herausragenden Wissenschaftler Johann Daniel Titius, geboren in Chojnice, aufgestellt wurde. Die durchschnittlichen Abstände der Planeten von der Sonne genügen ihrem Inhalt nach ziemlich genau gewissen einfachen arithmetischen Gesetzmäßigkeiten. Dieses Gesetz wurde nach dem Entdecker und Popularisierer der Titius-Bode-Regel benannt.

Nobelkandidat

Diese für die zeitgenössische und zeitgenössische Astronomie äußerst wichtige Regel ermöglicht die Untersuchung noch unbekannter Planetensysteme. Die Entdeckung stellt Titius aufgrund ihrer beispiellosen Natur in eine Reihe neben Nicolaus Copernicus. Heutzutage geben Astronomen und Popularisierer der Wissenschaft sogar zu, dass, wenn der Nobelpreis 1772 verliehen würde, der Einwohner von Chojnice zweifellos der Hauptkandidat dafür wäre.

Die Titius-Bode-Regel gibt die Längen der großen Halbachsen aller Planeten bis einschließlich Saturn recht genau wieder. Viele Jahre lang wurde es nicht bestätigt, weil zwischen Mars und Jupiter ein leerer Raum für einen Planeten war. William Herschels Entdeckung des Uranus mit einer weiter entfernten Umlaufbahn und die Erweiterung des Geltungsbereichs der Titius-Bode-Regel stärkten weiter den Glauben, dass es einen anderen Planeten zwischen Mars und Jupiter geben muss. Erst als Giuseppe Piazziza 1801 den ersten Asteroiden, heute bekannt als Ceres, an der von der Regel angegebenen Stelle und später den nächsten Asteroidengürtel beobachtete, konnten die Vorhersagen des Musters bestätigt werden.

Nicht nur Astronomie

Johann Daniel Tietz (latinisierte Form des Familiennamens Titius) wurde am 2. Januar 1729 in Chojnice im damaligen Königlich Preußen geboren. Sein Vater war der Kaufmann und Stadtrat Jakob Tietz, seine Mutter die Tochter der lutherischen Pfarrerin Marie Dorothea von Hanow. Nach dem Tod seines Vaters kam er in die Obhut seines Onkels – des Bruders seiner Mutter, des Danziger Professors Michael Christian von Hanow, der sich um seine Ausbildung kümmerte. Nach dem Abitur (1748) ging Titius an die Universität Leipzig, wo er seinen Magistertitel erhielt (1752). Er blieb an der Universität als Dozent für Philosophie. Im April 1756 nahm er eine Professur an der Universität Wittenberg an, wo er Vorlesungen in Mathematik, Physik, Biologie, Philosophie und Theologie hielt. Zwölf Jahre später wurde er zum Rektor dieser Universität ernannt. Aus dem hinterlassenen Output können wir schließen, dass Johann Titus ein vielseitiger und äußerst fleißiger Mann war. Obwohl er sich nur sporadisch der Astronomie widmete, wurde er vor allem durch die Formulierung des Gesetzes über die Abstände zwischen den Planeten und der Sonne berühmt. Als Gesetz des Titius wurde es erstmals 1766 in Leipzig in der Übersetzung von La Contemplaton de la nature von Charles Bonett beschrieben. 1772 wurde sie jedoch von Johann Bode bestätigt, verfeinert und verbreitet.

Fleißig wie eine Ameise

Die hauptsächliche wissenschaftliche Tätigkeit von Titius konzentrierte sich auf Fragen auf dem Gebiet der Physik und Biologie. Er hat eine Reihe von Arbeiten zu physikalischen Themen veröffentlicht, darunter eine Reihe von Bedingungen und Regeln für die Durchführung von Experimenten. 1765 veröffentlichte er eine umfangreiche Übersicht über die Thermometrie sowie eine separate Monographie über das von Hanns Loeser konstruierte Thermometer. Darüber hinaus verfasste er Abhandlungen zur theoretischen und experimentellen Physik, in denen er die Forschungsergebnisse seiner Zeitgenossen verbreitete. Die biologischen Arbeiten wurden hauptsächlich von Linné inspiriert. Seine umfangreichste Veröffentlichung Lehrbegriff der Naturgeschichte Zumersten Unterrichte (Leipzig, 1777) ist eine systematische Klassifikation von Pflanzen, Tieren und Mineralien sowie elementaren Stoffen – Äther, Licht, Feuer, Luft und Wasser. Früher schrieb er kürzere Texte über die Klassifizierung von Tieren (1760) und Mineralien (1765). In zwei weiteren Büchern beschrieb er eine Meisenart (1755) und wie man die Versandung von Flussmündungen durch Vegetation verhindert (1768). Er hat eine Reihe weiterer Veröffentlichungen der Theologie und Philosophie gewidmet.

Per übersetzte Michel de Montaignes Prozesse ins Deutsche, das bis 1998 als beste Übersetzung eines französischen Philosophenwerks ins Deutsche galt. Er schrieb auch historische Werke. Er erforschte vor allem die Geschichte Preußens. Er beschrieb ihre Eroberung durch Kasimir IV. Jagiellon, die Eingliederung von Chojnice in die polnische Krone und den Bau einer neuen Brücke über die Elbe. Er hat sechs Zeitschriften herausgegeben, die sich hauptsächlich mit Naturwissenschaften befassen. Darunter das Allgemeine Magazin, das die Werke ausländischer Autoren auf Übersetzungen beschränkte. Er schrieb vierzehn von zweiunddreißig Artikeln, die in den Gemeinnützigen Abhandlungen gedruckt wurden, einer Zeitschrift, die sich hauptsächlich mit der Naturgeschichte Sachsens befasste. Er bemühte sich, die Errungenschaften der zeitgenössischen Wissenschaft so weit wie möglich verfügbar zu machen. Zu diesem Zweck initiierte, veröffentlichte und förderte er billige Nachdrucke wichtiger philosophischer Werke. Mehrfach wurden ihm Lehrstühle anderer Universitäten angeboten, unter anderem in Göttingen, Helmstedt, Danzig und Kiel. Titius jedoch blieb Wittenberg treu, wo er vierzig Jahre seines Lebens aktiv verbrachte. In Anerkennung seiner wissenschaftlichen Leistungen wurden ein Krater auf dem Mond und ein Asteroid nach ihm benannt.

Er starb am 11. Dezember 1796 in Wittenberg.

   Johann Daniel Titius - a l'occasion du 250e anniversaire de la publication de la regle Titius-Bode

La renommée internationale, la découverte brillante et toutes les réalisations scientifiques exigent que dans la ville ou il est né, ce Polonais exceptionnel et citoyen de Chojnicz soit honoré. Le 27 décembre 2021, le conseil municipal de Chojnice a annoncé 2022 "l'année de Johann Daniel Titius". Le Radio Club de Communication SP2KFQ a décidé de se joindre aux célébrations de l'anniversaire. Une station événementielle avec l'enseigne SN0TITIUS fonctionnera toute l'année et un diplôme ponctuel sera délivré. En deux versions linguistiques - polonais et anglais. Si "les forces et les ressources" suffisent, nous lancerons une version allemande, et peut-etre aussi dans d'autres langues.

En 1772, le directeur de l'Observatoire astronomique de Berlin, Johann Elart Bode, publie une hypothese émise en 1766 par l'éminent scientifique Johann Daniel Titius, né a Chojnice. Selon son contenu, les distances moyennes des planetes au Soleil satisfont assez précisément certaines régularités arithmétiques simples. Cette loi a été nommée d'apres le découvreur et le vulgarisateur de la regle Titius-Bode.

Candidat au prix Nobel

Cette regle, extremement importante pour l'astronomie contemporaine et contemporaine, permet l'étude de systemes planétaires encore inconnus. La découverte, en raison de sa nature sans précédent, place Titius dans une rangée a côté de Nicolaus Copernicus. De nos jours, les astronomes et les vulgarisateurs de la science admettent meme que si le prix Nobel était décerné en 1772, l'habitant de Chojnice en serait sans aucun doute le candidat de base.

La regle de Titius-Bode reproduit assez fidelement les longueurs du grand demi-axe de toutes les planetes jusqu'a et y compris Saturne. Pendant de nombreuses années, cela n'a pas été confirmé, car il y avait un espace vide pour une planete entre Mars et Jupiter. La découverte par William Herschel d'Uranus avec une orbite plus éloignée et étendant la portée de la regle de Titius-Bode a encore renforcé la croyance qu'il doit y avoir une autre planete entre Mars et Jupiter. Ce n'est qu'en 1801, lorsque Giuseppe Piazziza a observé le premier astéroide, maintenant connu sous le nom de Céres, situé a l'endroit indiqué par la regle, et plus tard la ceinture d'astéroides suivante, qu'il a été possible de confirmer les prédictions du motif.

Pas seulement l'astronomie

Johann Daniel Tietz (forme latinisée du nom de famille Titius) est né le 2 janvier 1729 a Chojnice, alors en Prusse royale. Son pere était le marchand et conseiller municipal Jakob Tietz, et sa mere était la fille du pasteur luthérien Marie Dorothea von Hanow. Apres la mort de son pere, il a été confié a son oncle - le frere de sa mere, le professeur de Gdańsk Michael Christian von Hanow, qui s'est occupé de son éducation. Apres avoir été diplômé du gymnase (1748), Titius est allé a l'Université de Leipzig, ou il a obtenu sa maîtrise (1752). Il est resté a l'université en tant que maître de conférences en philosophie. En avril 1756, il accepte un poste de professeur a l'Université de Wittenberg, ou il enseigne les mathématiques, la physique, la biologie, la philosophie et la théologie. Douze ans plus tard, il est nommé recteur de cette université. De la production laissée derriere, nous pouvons conclure que Johann Titus était un homme polyvalent et extremement travailleur. S'il ne s'est consacré que sporadiquement a l'astronomie, il s'est surtout fait connaître par la formulation de la loi définissant les distances entre les planetes et le Soleil. En tant que loi de Titius, elle a été décrite pour la premiere fois dans la traduction de La Contemplaton de la nature par Charles Bonett en 1766 a Leipzig. Cependant, en 1772, il a été confirmé, affiné et diffusé par Johann Bode.

Travailleur comme une fourmi

La principale activité scientifique de Titius était centrée sur des questions dans le domaine de la physique et de la biologie. Il a publié un certain nombre d'ouvrages sur des questions physiques, y compris un ensemble de conditions et de regles pour effectuer des expériences. En 1765, il publie une revue approfondie de la thermométrie, ainsi qu'une monographie distincte sur le thermometre construit par Hanns Loeser. En outre, il rédige des traités de physique tant théorique qu'expérimentale, dans lesquels il diffuse les résultats des recherches de ses contemporains. Les travaux biologiques ont été principalement inspirés par Linnaeus. Sa publication la plus complete Lehrbegriff der Naturgeschichte Zumersten Unterrichte (Leipzig, 1777) est une classification systématique des plantes, des animaux et des minéraux, ainsi que des substances élémentaires - l'éther, la lumiere, le feu, l'air et l'eau. Auparavant, il a écrit des textes plus courts sur la classification des animaux (1760) et des minéraux (1765). Dans deux autres livres, il décrit une espece de mésange (1755) et comment empecher l'envasement des embouchures des rivieres en utilisant la végétation (1768). Il a consacré un certain nombre d'autres publications a la théologie et a la philosophie.

Il a traduit les Essais de Michel de Montaigne en allemand, qui jusqu'en 1998 était considéré comme la meilleure traduction de l'ouvre d'un philosophe français en allemand. Il a également écrit des ouvrages historiques. Il a exploré l'histoire de la Prusse avant tout. Il décrit leur conquete par Casimir IV Jagellon, l'incorporation de Chojnice dans la couronne polonaise et la construction d'un nouveau pont sur l'Elbe. Il a édité six revues, traitant principalement des sciences naturelles. Parmi eux, Allgemeines Magazin, qui limitait les ouvres d'auteurs étrangers a des traductions. Il a écrit quatorze des trente-deux articles publiés dans Gemeinnützige Abhandlungen, une revue qui traitait principalement de l'histoire naturelle de la Saxe. Il s'est efforcé de rendre les réalisations de la science contemporaine aussi largement disponibles que possible. A cette fin, il a lancé, publié et promu des réimpressions bon marché d'importants ouvrages philosophiques. Il s'est vu proposer a plusieurs reprises des chaires d'autres universités, notamment celles de Göttingen, Helmstedt, Gdańsk et Kiel. Titius, cependant, est resté fidele a Wittenberg, ou il a activement passé quarante ans de sa vie. En reconnaissance de ses réalisations scientifiques, un cratere sur la lune et un astéroide portent son nom.

Il mourut le 11 décembre 1796 a Wittenberg.

   Johann Daniel Titius - en el 250 aniversario de la publicación de la Regla de Titius-Bode

La fama internacional, el descubrimiento brillante y todos los logros científicos exigen que en la ciudad donde nació, este destacado polaco y ciudadano de Chojnicz sea honrado. El 27 de diciembre de 2021, el Ayuntamiento de Chojnice anunció 2022 "el Ano de Johann Daniel Titius". El Club de Comunicación SP2KFQ decidió sumarse a las celebraciones del aniversario. Una estación de eventos especiales con el letrero SN-TITIUS funcionará durante todo el ano y se entregará un diploma ocasional. En dos versiones lingüísticas: polaco e inglés. Si las "fuerzas y los recursos" son suficientes, lanzaremos una versión en alemán y tal vez también en otros idiomas.

En 1772, el director del Observatorio Astronómico de Berlín, Johann Elart Bode, publicó una hipótesis planteada en 1766 por el destacado científico Johann Daniel Titius, nacido en Chojnice. De acuerdo con su contenido, las distancias promedio de los planetas al Sol satisfacen con bastante precisión ciertas regularidades aritméticas simples. Esta ley lleva el nombre del descubridor y divulgador de la regla de Titius-Bode.

Candidato al Nobel

Esta regla, sumamente importante para la astronomía contemporánea y contemporánea, permite el estudio de sistemas planetarios aún desconocidos. El descubrimiento, por su carácter inédito, sitúa a Titius en una fila junto a Nicolaus Copernicus. Hoy en día, los astrónomos y divulgadores de la ciencia incluso admiten que si el Premio Nobel se otorgara en 1772, el habitante de Chojnice sería sin duda el candidato básico para obtenerlo.

La regla de Titius-Bode reproduce fielmente las longitudes del gran semieje de todos los planetas hasta Saturno inclusive. Durante muchos anos no se confirmó, porque había un espacio vacío para un planeta entre Marte y Júpiter. El descubrimiento de William Herschel de Urano con una órbita más lejana y extendiendo el alcance de la regla de Titius-Bode fortaleció aún más la creencia de que debe haber otro planeta entre Marte y Júpiter. No fue hasta 1801, cuando Giuseppe Piazziza observó el primer asteroide, ahora conocido como Ceres, ubicado en el lugar indicado por la regla, y más tarde el siguiente cinturón de asteroides, que fue posible confirmar las predicciones del patrón.

No solo astronomía

Johann Daniel Tietz (forma latinizada del apellido Titius) nació el 2 de enero de 1729 en Chojnice, en la entonces Prusia Real. Su padre era el comerciante y concejal Jakob Tietz, y su madre era hija de la pastora luterana Marie Dorothea von Hanow. Después de la muerte de su padre, fue puesto al cuidado de su tío, el hermano de su madre, el profesor de Gdańsk Michael Christian von Hanow, quien se encargó de su educación. Después de graduarse del gimnasio (1748), Titius fue a la Universidad de Leipzig, donde recibió su maestría (1752). Permaneció en la universidad como profesor de filosofía. En abril de 1756 aceptó una cátedra en la Universidad de Wittenberg, donde dio clases de matemáticas, física, biología, filosofía y teología. Doce anos más tarde fue nombrado rector de esta universidad. De la producción dejada atrás, podemos concluir que Johann Titus fue un hombre versátil y extremadamente trabajador. Aunque solo se dedicó esporádicamente a la astronomía, se hizo famoso principalmente por la formulación de la ley que define las distancias entre los planetas y el Sol. Como ley de Titius, fue descrita por primera vez en la traducción de La Contemplaton de la nature de Charles Bonett en 1766 en Leipzig. Sin embargo, en 1772 fue confirmado, refinado y difundido por Johann Bode.

Trabajadora como una hormiga

La principal actividad científica de Titius se centró en temas del campo de la física y la biología. Ha publicado varios trabajos sobre cuestiones físicas, incluido un conjunto de condiciones y reglas para realizar experimentos. En 1765, publicó una extensa revisión de la termometría, así como una monografía separada sobre el termómetro construido por Hanns Loeser. Además, escribió tratados de física tanto teórica como experimental, en los que difundió los resultados de las investigaciones de sus contemporáneos. Los trabajos biológicos se inspiraron principalmente en Linneo. Su publicación más extensa Lehrbegriff der Naturgeschichte Zumersten Unterrichte (Leipzig, 1777) es una clasificación sistemática de plantas, animales y minerales, así como sustancias elementales: éter, luz, fuego, aire y agua. Anteriormente, escribió textos más breves sobre la clasificación de animales (1760) y minerales (1765). En otros dos libros describió una especie de herrerillo (1755) y cómo evitar la sedimentación de las desembocaduras de los ríos mediante el uso de vegetación (1768). Ha dedicado otras publicaciones a la teología y la filosofía.

Tradujo los Procesos de Michel de Montaigne al alemán, que hasta 1998 fue considerada la mejor traducción de la obra de un filósofo francés al alemán. También escribió obras históricas. Exploró la historia de Prusia ante todo. Describió su conquista por Casimir IV Jagiellon, la incorporación de Chojnice a la Corona polaca y la construcción de un nuevo puente sobre el Elba. Ha editado seis revistas, principalmente de ciencias naturales. Entre ellos, Allgemeines Magazin, que limitaba las obras de autores extranjeros a las traducciones. Escribió catorce de los treinta y dos artículos impresos en Gemeinnützige Abhandlungen, una revista que se ocupaba principalmente de la historia natural de Sajonia. Hizo todo lo posible para que los logros de la ciencia contemporánea estuvieran tan disponibles como fuera posible. Con este fin, inició, publicó y promovió reimpresiones baratas de importantes obras filosóficas. Muchas veces le ofrecieron cátedras de otras universidades, incluidas las de Göttingen, Helmstedt, Gdańsk y Kiel. Titius, sin embargo, se mantuvo leal a Wittenberg, donde pasó activamente cuarenta anos de su vida. En reconocimiento a sus logros científicos, un cráter en la luna y un asteroide llevan su nombre.

Murió el 11 de diciembre de 1796 en Wittenberg.